πεντήκοντα

ΝΜΑ, πενήντα ΝΜ, πεντῆντα και, αιολ. και βοιωτ. τ., πεντείκοντα Α

άκλ. απόλυτο αριθμητικό που δηλώνει ποσότητα που συνίσταται σε πέντε δεκάδες και το οποίο έχει ως αραβικό σύμβολό του το 50, ως αρχαίο ελληνικό το ν' και ως λατινικό το >

νεοελλ.

1. αυτός που σε μια αριθμητική σειρά ή τάξη έχει τον αριθμό πενήντα, ο πεντηκοστός («είναι στα πενήντα» — είναι στο πεντηκοστό έτος τής ηλικίας του)

2. (με αρθρ. ουδ. ως ουσ.) το πεντήκοντα και συνήθως το πενήντα- καθετί το οποίο φέρει αυτόν τον αριθμό («το πενήντα δωμάτιο»).

[ΕΤΥΜΟΛ. < πεντ- + -ή-κοντα (πρβλ. εξ-ή-κοντα, ογδο-ή-κοντα). Το -η-(-ē-) τού τ. απαντά και σε τ. άλλων γλωσσών (πρβλ. ινδ. pancā-śat-, αρμεν. yi-sun). To β' συνθετικό -κοντα ανάγεται σε ΙΕ τ. *dkomt «δεκάδα» με δυσερμήνευτη κατάλ. -α (πρβλ. τριάκοντα). Ο τ. πεντῆντα, τέλος, είναι μτγν., ενώ το πενήντα < πεντῆντα (ανομοιωτικά) < πεντήκοντα (πρβλ. εξήντα < εξήκοντα)].